Forum dla twórców - pisarzy, rysowników, poetów, fanów fantasy, RPG, sztuki i kultury.

Imię: Majek
Rasa: Elf
Majątek:

• 15 orenów,
• łuk,
• skórzany, pełny strzał kołczan będący ostatnią pamiątką po zmarłym ojcu,
• Wysokie, elfie buty, prosty strój i stary, poprzecierany płaszcz z kapturem,
• Znaleziony w lesie amulet mający przynosić posiadaczowi szczęście

Życiorys:  Majek urodził się w biednej dzielnicy Wyzimy. Jego rodzice już od najmłodszych lat wpajali mu, że jego jedyną szansą na normalne życie, jest współżycie z ludźmi. Gdy Majek miał zaledwie 8 lat, był świadkiem morderstwa swoich rodziców. Podczas wieczornego powrotu do domu jego matkę zaczepiło dwóch pijanych strażników, którym najwidoczniej po służbie zamarzyło się towarzystwo pięknej elfki. Ojciec Majka, choć zazwyczaj spokojny, nie potrafił zachować w tej sytuacji zimnej krwi. Został przebity mieczem, gdy tylko zbliżył się o krok do „stróżów prawa”. Jeszcze zanim trup upadł na ziemie, strażnicy zdzierali już giezło z matki Majka. Majek oglądał to przez okno, łkając w najdalszym kącie małej izdebki. Uciekł z miasta następnego dnia, gdy ciała jego rodziców wciąż leżały jeszcze na uliczce przed domem, w kałuży zaschniętej krwi. Od tego czasu jego domem jest las, a towarzyszami niedoli zwierzęta i rośliny.

    Dziś Majek ma 58 lat. Jest wysoki nawet jak na elfa. Najłatwiej rozpoznać go po jego oczach, niemal idealnie czarnych, oraz jasnobrązowych włosach. Od czasu morderstwa rodziców, Majek nie ufa ludziom i woli ich unikać. Zdaje sobie jednak sprawę, że dzisiejszy świat nie pozostawia mu wyboru i zmusza go do współżycia z ludźmi.


Umiejętności:

• strzelanie z łuku,
• sztuka przetrwania,
• znajomość roślin i zwierząt.

Sapkowski nie napisał chyba dokładnie ile żyją elfy, było gdzieś tylko wspomniane, że żyją tak długo, że dla ludzi są niemal nieśmiertelne.

Drugie podanie i druga postać elfa. Widzę, że chyba Gildia Łowców nie będzie miała na co narzekać, jeśli chodzi o ilość pracowników. Historia zwięzła i trochę przypominająca tą znaną z Batmana x) Dodaję do graczy, a nad trzecim skillem zastanowimy się razem z Wujkiem. I najważniejsze: JEDNA BROŃ! Musisz zaproponować coś innego w to miejsce.
Pzdr, Problem

Proponuję "znajomość roślin i zwierząt"
I ja zatwierdzam. Proszę tylko o zmianę ekwipunku (JEDNA broń) i wprowadzę korektę do KP. Panowie są już na liście graczy i mogą pisać pełnoprawne posty w Grze
Broń poprawiona, wiek też.

Ostatnio edytowany przez Majek (2010-02-04 18:18:43)

Imię: Albarte Kreft
Rasa: Człowiek
Majątek:

• 15 orenów,


• wykrzywiony sztylet, niezwykle ostry, acz niewyglądający na bardzo okazały,
• proste ubranie - płócienne spodnie, sznurowana kamizelka i gruby, brunatny płaszcz,
• plecak, a w nim hubka, krzesiwo,
• fajka, tytoń do niej oraz kapciuch.

Życiorys:

Albarte większość swojego życia spędził na morzu. Już od kiedy pamiętał żeglował na łodziach i statkach, po morzach i oceanach. Znał swojego ojca, który był bosmanmatem na jednym ze statków; matki nigdy nie ujrzał, zapewne była jedną z portowych murew. Albarte zażył na morzu wielu przygód - od sztormów i burz, przez abordaże, na wielkich bitwach morskich skończywszy. 30 lat życia spędził wyłącznie kołysząc się na falach oceanu. Gdy osiągnął ten wiek, jego sędziwy ojciec umarł. Kreft doszedł do wniosku, że na morzu osiągnął już wszystko, czego pragnął. Postanowił zejść na ląd i poznać inną stronę świata. Tak oto tułał się dziesięć lat, od miasta do miasta, od kraju do kraju. Zwiedzał lasy, góry, doliny - to wszystko, co do tej pory było mu zupełnie obce. Aż w końcu takim sposobem trafił do Wyzimy, która miała być miejscem jego popasu na czas zimy...

Umiejętności:

• Walka sztyletem lvl 1,
• żeglarstwo lvl 1.

Problem wrzuci swoje poprawki, ale ja się doczepię do jednej rzeczy. Wszystko fajnie i spoko, ale dosyć ogólnikowo opisałeś owe "morza". Rozumiem, że prawdopodobnie ten bohater jest ze Skellige ?
Skellige to są te wyspy, na których żyją prawie sami żeglarze? Jeśli tak, to oczywiście

Hmm... Odrobinę za krótko, żeby przyznać trzeci skill. Bądź co bądź witamy w naszej rodzinie I zapraszamy do Gry!
Pzdr, Problem

Imię: Eg z rodu Zampyl
Rasa: Gnom
Majątek:

• 15 orenów,
• grube i ciężkie, pstrokate, lekko przybrudzone sadzą ubrania w ciepłych barwach,
• wysokiej klasy narzędzia kowalskie (młotki, kleszcze, imadła, obcęgi, przebijaki i przecinaki w różnych wymiarach) w wielkim plecaku z grubej skóry,
• mały, solidny kirys z wyrzeźbionymi scenami z legend,
• porządna, duża jak na gnoma kusza z rogu i drewna o dużym naciągu z posrebrzanym mechanizmem.

Życiorys:
Przykładny starzec z długą, siwą brodą pochylił się nad arkuszem pergaminu skąpo oświetlonego przez świece. Nagle, o ile można tak opisać powolne ruchy tego dziada, zaczął coś na nim skrobać długim gęsim piórem wytwarzając niezwykle irytujący dźwięk. Ubocznym skutkiem tego zabiegu były brunatne litery pojawiające się mozolnie na arkuszu.

Witaj Eleriku!

Prosiłeś bym Ci w skrócie niejakim opisał nędzny lecz ciekawy żywot swojego byłego studenta, co uczyniłem poniżej:
Pierwszych swych nędznych dni Eg nie pamięta (przez co w żaden sposób nie mógł mi ich zdradzić), co jednak nie jest niczym nadzwyczajnym wśród wszystkich "inteligentnych" istot. Wiadomo mi jednak, że został sprzedany przez swych gnomich rodziców krasnoludzkim małżonkom. I to karły i to, może nawet się nie połapali co kupili. Ci go starannie szkolili na następcę i trzydziestego spadkobiercę fachu kowala, bowiem, wypada nadmienić, mieli oni, jego rodzice, jakąś manię na punkcie ilości podopiecznych, a krasnoludka rodzić bez przerwy też nie mogła. Odkupili też go od jakiejś dziwki, która dziecku odpowiednich warunków do wychowania zapewnić oczywiście nie mogła.
W wieku kilkunastu lat dobrze służył jako pomocnik swojego przybranego ojca dzień w dzień grzebiąc się w węglu i stali, trzeba przyznać, że jakieś zacięcie do tego miał, był wśród najlepszej piątki dzieci. Zaczął też kiedyś chodzić do szkoły, gdzie go ponoć nauczyć czytać mieli, lecz chyba im nie wyszło, bo kiedy przyszedł do mnie to literek odróżnić nie umiał.
Wracając jednak do naszej historii - dzieciak zaczął wytwarzać wokół siebie różne dziwne efekty, bezsprzecznie oczywiście związane z magią. Kiedy krasnoludy to odkryły, próbowały ze wszystkich sił jak zwykle ten nieszczęsny "defekt" ukryć, jednak "wypadki" były coraz częstsze. Ostatecznie się poddali i gdy sam zainteresowany skończył siedemdziesiąt i pięć lat został mi przekazany w celu edukowania. Miał jednak charakter krasnoluda, zapewne przewidujesz już jak to się mogło skończyć.
Zaczęło się od tego, że prawie w ogóle nie przejawiał zainteresowania arkanami magii. Ledwiem nauczył go czytać i pisać, rachować, przyuczył geografii tego świata oraz jego historii, to już się "nudzić", jak sam to określił, zaczął. Począłem więc przyswajać mu runy, jednak tym razem dla odmiany nakazałem opiekować się moim skromnym gospodarstwem co by nie miał w przerwach czasu narzekać.
Nic jednak nie można było mu powierzyć. Niedokładnie wycierał kurze, zostawiał mokrą podłogę po zmywaniu, zamiast wytrzeć ją ścierką, nierówno przycinał krzewy i trawę w ogrodzie, gotował za ostre potrawy, pozostawiał brudne odciski palców na szklanych naczyniach i przyrządach naukowych oraz źle suszył firanki - tak, że zawsze pozostawały pogniecione i zmechacone (a to tylko niektóre z jego niedopatrzeń!).
Pewnego dnia kiedyśmy dyskutowali żywo na temat jego niestarannego wytrzepywania moich miękkich poduszek miałem wrażenie, że zaraz się uspokoi. Zwykle, kiedy go pouczałem, argument, że wcale nie muszę go trzymać, wystarczał. Chłopak bał się, by nie zawieść swoich przybranych rodziców, a ci kazali mu się dobrze sprawować. Tym razem jednak, ku ogólnemu zaskoczeniu, wziął swoje wszystkie pakunki i uciekł. Z tego co później usłyszałem powiedział opiekunom, że wysłałem go na jakąś ważną misję, zamierza chyba jednak zostać bogatym bo dzięki temu zyska u krasnoludów szacunek i będzie mógł honorowo wrócić. Zmierza na północ, być może w stronę Temerii, jednak jeżeli przywędruje do Redanii, byłbym wdzięczny, gdybyś spotkawszy go polecił mu wrócenie do mnie. Przed wyjściem zabrał też moją kuszę. Nie wiem czy potrafi z niej korzystać, ale chyba tak, każdego młodego krasnoludy uczą obsługi jakiejś broni. Jak już będziesz z nim rozmawiał, nie zapomnij mu przypomnieć o tym, że powinien ją zwrócić.
Jest on, jak karły wśród których się wychował, trochę nieokrzesany. Ciężko się z nim rozmawia, choć chętnie żartuje. W kowalstwie jest naprawdę dobry, przynajmniej jak na swój wiek. Wywodzi się z rasy, która równie dobrze jak krasnoludy posługuje się młotem. Jest sprytny, nie daj się zwieść jego zachowaniu, które kreuje go na prowincjonalnego robotnika. Wygląd ma również wskazujący na prostotę, pasuje do jego prymitywnego słownictwa i poczucia humoru.

Z najlepszymi życzeniami z okazji zbliżających się Twoich trzysta siedemdziesiątych czwartych urodzin

Albret

Umiejętności:

• Magia runiczna,
• kowalstwo.

Oczywiście przyjęty Podanie bardzo ładne, wręcz idealne (widać zacięcie pisarskie ) ale zgodnie z umową: dwa skille i większy ekwipunek, zamiast trzeciej umiejętności. Tak po przeczytaniu zastanawiam się tylko, czy litery mogą się "mozolnie" pojawiać

Wreszcie jakiś rzemieślnik!

Ostatnio edytowany przez Wujcio (2010-02-11 21:23:22)

Imię: Kristoph z Ybbish
Rasa: Człowiek
Majątek:

• 15 orenów,


• gustowna laska w swym wnętrzu skrywająca średniej długości ostrze[takie cuś jak Holmes we filmie miał(a może to był Watson?)],
• płaszcz, butki[jeśli łaska to z wysuwanymi ostrzami (chyba że to pod drugą broń podchodzi (chociaż w sumie co niektórzy liny, trucizny mają, to i chyba taki gadżet też przejść winien)], spodnie, czapka, kubrak jakiś, skarpety ect.
• komplet kości do gry,
• "Pół wieku poezji" autorstwa wicehrabii Juliana "Jaskra" de Lettenhove

Życiorys: Na świat przyszedł w Letnią Równonoc pośród gwaru hulających Ybbishan i spazmatycznych wrzasków swojej matki jako 12. dziecko.
Mając 5 lat za sprawą nieumiejętnie rzuconego znaku podpalił stodołę. Obyło się bez ofiar. Sam zainteresowany uszedł z miejsca wypadku bez szwanku, lecz ,jako że był niewypowiedzianie wrażliwy, zrozpaczony skutkami swojego działania. Po chwili zwątpienia spróbował rzucić znak raz jeszcze. I tym razem magiczna sztuka nie do końca się udała-zamiast ogniotwórczego Igni, Babolek (jak zwykła go nazywać babka) rzucił na siebie Aksji.
Warto dodać, iż mimo rewelacji sąsiadów (twierdzili jakoby jego prababka była gnomem-wiedźminem) Kristoph utrzymuje, że znaki rzucać potrafi od urodzenia (a matka matki jego matki była temerską prząśniczką).
Oszołomiony wsiadł na wóz kupca z Burdorff, którym to dostał się do Mariboru. Tam został przygarniety przez pogodnie usposobione małżeństwo. Pod ich opieką prowadził dość stateczne życie; nieomal dwukrotnie zmienił stan cywilny i prawie wstąpił do klasztoru.     
Gdy ta stabilizacja sprzykrzyła mu się całkowicie postanowił zostać żakiem. W tym celu wyjechał do Oxenfurtu. Przez pół roku był studentem tamtejszego Uniwersytetu. Po rzuceniu szkoły (Kristoph konsekwentnie utrzymuje, że to on zrezygnował z kariery akademickiej) próbował swoich sił jako konferansjer, aktor i trubadur, bez większych jednak sukcesów. Gdy i temu dał spokój  postanowił opuścić miasto. Spełnienie tego zamiaru zajęło mu trzy lata. Główną przyczyną opieszałości była obecność lokalu Pod Pączkiem Róży, w którym to Ybbishanin często przebywał. Wskutek refleksji, jakie naszły go podczas jednej z wizyt (zdaje się, że nie bez wpływu była lektura "Pół wieku poezji") przeżył załamanie światopoglądu, co poskutkowało gruntowną przebudową jego systemu wartości. Rzucił pełną wygód egzystencję byłego studenta zastępując ją niepewnym żywotem samozwańczego zbawiciela wszystkich ciemiężonych. Od tamtego czasu znany ze swej odwagi. To ona stanowi motor napędowy jego, często irracjonalnych, działań.
Obecnie ma 20 lat. Postanowił, że akcję wypleniania zła z tego świata rozpocznie od stolicy. Stoi przed bramą Vyzimy żądny chwały i sławy. Za chwilę, pełen dumy, nadziei i niepokoju wkroczy do miasta. Za chwilę. Teraz opróżnia pęcherz...
Umiejętności:

• Znaki: Igni & Aksji
• krasomówstwo,
• aktorstwo.

Nie powiem - koncepcja postaci bardzo mnie zaciekawiła. Jakaś odmiana od ciągłych wojowników i łuczników. Szkoda tylko, że każdy wybiera sobie wiedźmińskie znaki - czyżby u Sapkowskiego były one aż tak reklamowane? Za trzeci skill dam "aktorstwo (imo najlepiej pasuje) - będziesz sobie musiał jakoś poradzić bez umiejętności walki bronią. Witamy wśród graczy!
No i gitara Znaki wziąłem ze względów czysto praktycznych.

Ostatnio edytowany przez khamul (2010-02-15 18:31:45)

Imię: Edvin van Hallenrod

Rasa: Człowiek

Majątek:

• 15 orenów,


• ubranie: wysokie skórzane buty, modny czarny beret z aksamitu, purpurowa tunika, spodnie
• zdobiony na rękojeści sztylet z Mahakamu,
• znaczona talia kart
• niewielki pojemnik z działką fisstechu

Życiorys: Edvin van Hallenrod, mimo nilfgaardzkiego nazwiska nie urodził się w owym kraju, a być może nawet stamtąd nie  pochodził. Urodził się w powszechnie uważanym za stolicę świata Novigradzie. Ojciec był kowalem, matka zaś zajmowała się domem. Ze względu na brak rodzeństwa rodzina van Hallenrodów prowadziła szczęśliwe i dostatnie życie – wynikało to również z pewnych biznesowych talentów ojca. Zdawało się, że pieniądze kochał na równi ze swoją rodziną, co szczerze powiedziawszy zbytnio jej nie przeszkadzało. Przyjaciele van Hallenrodów mawiali, że nazwisko zostało wymyślone przez starego, coby wyróżniać się z tłumu innych rzemieślników. Biorąc pod uwagę inne sposoby na dobry utarg, takie jak kłamstwa o życiu na skraju nędzy, hordzie dzieci do wykarmienia i umierającej rodzinie – mogła to być prawda.
W takim też ciekawym klimacie dorastał Edvin i trzeba przyznać- sporo swych dzisiejszych umiejętności zawdzięcza dorastaniu przy boku chciwego ojca. Matka również odegrała ważną rolę w jego życiu- od najmłodszych lat uczyła go etykiety, a także nieświadomie aktorstwa. Sceny matki, która sztucznym płaczem wyłudzała od ojca pieniądze na coraz to modniejsze ubrania, czy też udawana radość na widok „przyjaciół z wyższych sfer” zrobiły z Edvina niezłego aktora. Do tego wszystkiego chłopak już w wieku 13-14 lat zwracał na siebie uwagę starszych dziewcząt, ze względu na swój wrodzony – lub też wyuczony urok. Był przystojny, błyszczał inteligencją i zadawał się tylko z potomstwem novigradzkiej szlachty, co również dało wywyższało go na tle innych. Właśnie w tym okresie pojawił się fisstech – ulubiona używka bogatej gówniarzerii, od której Edvin nigdy się nie uwolnił.
Rodzice starali się jak najszybciej wypchać młodego aktora z domu, coby mieć cięższą sakwę. W wieku 17 lat młody van Hallenrod z radością opuścił rodziców. Prawie rok pomieszkiwał u kolegów lub uwiedzionych właśnie na tę potrzebę kobiet. Pieniądze bez problemu zdobywał na oszukiwanej grze w karty, czy w kości, na pozór niezauważalnym kradzieżom w domach, w których pomieszkiwał albo drobnym szantażom – sporo dam, z którymi się spotykał nie miały chęci, by owe schadzki wyszły na jaw.
W wieku 20 lat dzięki plotkarskiemu towarzystwu w jakim się obracał został dostrzeżony przez organizację przestępczą, rezydującą w gospodzie „Abstynent”. Zajmowała się kradzieżami, szantażami, przemytem, handlem fisstechem – ogółem wszystkim, czym zajmują się typowe bandyckie grupy. Jako doświadczony oszust spisywał się tam znakomicie w niemalże każdej gałęzi działalności grupy. Nie obyło się też bez nowych umiejętności – dzięki przebywaniu w towarzystwie takowych rzezimieszków Edvin wyuczył się całkiem nieźle machania i dźgania sztyletem, co niejednokrotnie mu się przydało. Mimo swej skrupulatności w kradzieży fisstechu po roku działalności został przyuważony. Banda nasłanych przez szefa bandytów spróbowała go złapać, ale dzięki sprawnemu uchu usłyszał rozmowy oprychów otaczających magazyn z narkotykiem. Wiedząc, że nie ma nic do stracenia porwał co wpadło mu w dłonie – jakiś dziwaczny sztylet, nieco pieniędzy i oczywiście sporą działkę fisstechu. Sprawna i cicha ucieczka przez okno rozpoczęła wędrówkę Edvina. Po ucieczce z Novigradu szwendał się po Redanii i Temerii, zajmując się tym co dotychczas- sprawnym zdobywaniem pieniędzy, fisstechem, alkoholem i kobietami. Po paru miesiącach zawędrował do Wyzimy, gdzie miał nadzieję kontynuować swe radosne, hulaszcze życie.   

Umiejętności:

• Aktorstwo lvl 1,
• Walka sztyletem lvl 1, [/li
• Urok bez lvl

Widzę, że niedługo będziemy mogli z graczy stworzyć niezłą siatkę szpiegowską xP Temerii brakuje dobrego wywiadu, więc może warto iść w tę stronę? Zgłoszenie przyjęte, 3 skill dany - witamy wśród graczy
Pzdr, Problem

Ale mam radochę!

Ostatnio edytowany przez Twarozek (2010-02-18 11:08:18)

Imię: Edgard "Rejtan"
Rasa: Człowiek
Majątek:

• 15 orenów w skórzanej sakwie


• komplet noży do rzucania w skórzanej pochwie przytroczonej do pasa,
• długa, zakrzywiona szabla, ze skromnie zdobioną rękojeścią
• skórzany, ciemnobrązowy plecak z paroma kieszeniami zapinanymi na guziki
• ubranie: skórzany, gruby, beżowy kafta, bez rękawów, biała, długa koszula, lniane gacie oraz czarne, wełniane spodnie w komplecie ze skórzanymi kozakami do kolan, ciemnozielony, skórzany pas z metalową klamrą po środku, ciemny, podchodzący pod kolor brązu, sięgający kolan płaszcz podróżny zapinany na ramionach na dwie stalowe klamry, do tego okrągła, futrzana czapka na głowę z białym, gęsim piórem.

Życiorys: Rejtan, urodził się w małej, malowniczej wsi położonej na skraju lasu, czerpiącej zarobki z uprawy zboża oraz z wycinki drzew. Rzeka która płynęła nieopodal podobno mieniła się różnymi odcieniami i błyskami, przyjmując promienie słonecznie i barwiąc się na złoto. Posiadali też duży młyn na wzgórzu, którego mąkę przerabiano w pobliskiej piekarni na świeży, pachnący chleb. Gospodarstwo Rejtana było także rozwinięte, mieli parę zagród i stodołę - trzodę chlewną, kury oraz parę krów. Powodziło im się tam świetnie, a atmosfera domu była ciepła i wesoła... Wieczorami siadali z rodzeństwem przy kominku, a ojciec paląc fajkę opowiadał opowieści, starszy brat przygrywał na lutni, a mama piekła naprawdę wyborne ciasto - wszystkiego było pod dostatkiem...  A przynajmniej tak to sobie rozplanował, gdy po powrocie zastał zamiast rodzimej wioski zgliszcza, ogień i śmierć. Nie było tutaj nic - wszystko przepadło, niczym w ogromnej otchłani zatopione prędko i nie mogące się wydostać. Zniszczenie przyniosło tutaj obfite łowy i zebrało je niczym świeży plon, którego nigdy nie widział. Chciałby płakać, ale nie wiedział, za czym... Przecież nigdy tego miejsca wcześniej nie widział. Chciałby chociaż napić się tutejszej wody, która podobno płynęła z promieniami słonecznymi, ale suche, wyschnięte koryto z popękanym dnem, na którym widniały jeszcze suche, bordowe, krwawe smugi nie pozwalało na to. Nie pozwolili mu na szczęście... - Wprawdzie... Nie było tu tak pięknie Edgardzie... Czasami bywa i tak, że ktoś napada na wioskę i ją plądruję... To się zdarza.... - siwy starzec z niedbale, aczkolwiek sumiennie ścięta brodą w postaci parodniowego zarostu oparł się swą laską o twardą posadzkę spalonego domu, próbując pocieszyć swojego wnuka, rozglądając się swoim jedynym okiem po zniszczonej izbie i znakach masakry, która rozegrała się wewnątrz. Sędziwa, przyjemna i wywołująca lekki smutek twarz z mimowolnym uśmiechem oraz zatroskanym obliczem nie pasowała do krępego, wysokiego ciała o lekko pogarbionych w tej chwili plecach, na których wisiała mandola skrzyżowana z kuszą... - Prosiłem Cię, abyś mnie tak nie nazywał... Od ponad dwudziestu lat znany mi jestem jako Rejtan... I nie chcę tego zmieniać... - młodzieniec rozejrzał się po raz następny z kamiennym wyrazem twarzy po izbie, rzuciwszy okiem na dwa spalone ciała leżące w kącie, po czym bez słowa odwrócił się i wyszedł zaciskając obie dłonie w pięści...

-Nie dość Ci, że gdy wyruszałem z Tobą w podróż, to ufałem Ci jak nikomu innemu, chociaż nie miałem świadomości, czym jest zaufanie? Nigdy nie myślałem, że nasza wyprawa zakończy się tak późno, a zbyt późno na to, byśmy wrócili do tej wioski... - Rejtan siedział skulony trochę na powozie, przerywając nagłe milczenie, gdy odjeżdżali od spalonych gospodarstw, rumowisk i zgliszcz - Prawie całe moje życie spędziłem wtórując Ci swym śpiewem, pomocną dłonią i podczas burd gdy podróżowaliśmy przez wszystkie gospody i karczmy... Najlepsze było gdy w "Gospodzie pod Kulawym Żołdakiem" założyliśmy się o 30 orenów z jakimś właścicielem tamtejszych ziem, że pięć razy pod rząd trafię z odległości w podrzucane, drewniane talerze... Pamiętam jego minę... - nastrój mężczyzny zmienił się znacząco przez chwilę wywodów i monologu wobec przeszłości. Spędził dużo czasu zakładając się, oraz strzegąc swego dziadka od rozbójników, chcących pomsty za przegrane zakłady, gry w kości, karty czy zawody w piciu... Zachęcony gardłowym pomrukiem aprobaty woźnicy, który na plecach targał swoją kuszę Rejtan kontynuował - Ile miałem wtedy lat, kiedy schwytaliśmy tego "Iwana Czarnego"? Dwanaście? Ha! To się nazywa refleks nożownika... Rafale! - tutaj skierował głowę w drugą stronę, w głąb wozu, w kierunku drzemiącego, średniego wzrostu jegomościa o brzuchu piwnym i tęgiej posturze, lecz mającego krzepę w dłoniach, co widać było po dwuręcznym toporze który nosił u boku. Ten tylko podniósł się nieznacznie, podając bez słowa Rejtanowi resztki gorzałki z bukłaka - Ale ja nie... A zresztą, śpij dalej, jeśli taka Twoja wola... Dziadku, a teraz gdzie jest nasz kolejny cel podróży? Dalej będziemy wędrować po gospodach i karczmach? Czy może spełnimy to swoje dalekie marzenie o gospodarstwie i chacie nad brzegiem jeziora? Dziadku? Hej... Elemirze do cholery! - starzec przechylił się nieznacznie w bok, jakby próbując usłyszeć uchem słowa Rejtana, po czym bardziej skręcając się w bok, opadł na siedzenie i stoczył się z wolno jadącego wozu, ze strzałą w klatce piersiowej. Otwarte oczy Rejtana, nagłe poruszenie na wozie i jego okrzyk obudziły Rafała, który, wstając niczym ospały niedźwiedź, próbując wyskoczyć tuż za młodszym towarzyszem, został ugodzony kolejną strzałą...

Rejtan wygramolił się z pobliskich krzaków, parę minut temu susząc jeszcze ubrania niedaleko pobliskiej rzeki. Rzucił okiem na wóz, po czym rozejrzał się po nim widząc, że ciała zostały nienaruszone za pomocą ostrza lub strzał, lecz spalone doszczętnie w czarny proch jedynie udający sylwetkę ludzką. W wozie nie było ani śladu dobytku, jedynie sakwa którą trzymał przy pasie, wywabi go od śmierci głodowej... Beczki z piwem, towarami i jedzeniem zostały zrabowane... Pochylił się nad jednym z ciał, które najwidoczniej należało do starca... Chciałby płakać, lecz płakał przez chwilę, chociaż wiedział, że nie wypada. Gdy zmrok zapadał zapalono ognie i latarnie, w oddali zobaczył światła gospody, która miała się stać ich najbliższym postojem. Rejtan podwinął rękawy, otarł przedramieniem twarz wycierając łzy, po czym dumnym, poważnym krokiem ruszył przed siebie trzymając jedną dłoń na rękojeści szabli... Jam Pan wielki... Wilhelm... Wilhelm Wilk, niech wiedzą, żem ja pan niedalekiego gospodarstwa, na pewno przychylniej się zachowają... A potem? A potem Rejtan dalej w świat idzie... Szkoda jeno, że konie zrabowane...
Umiejętności:

• Rzucanie nożami
• Walka bronią sieczną
• Refleks
• Jazda konno

Ja, Wujcio, dołączam Cię do listy graczy, choć nie wiem czy nadal odwiedzasz.
Oto Twoje umiejętności:

Rzucanie nożami lvl. 2
Refleks lvl. 2

Ostatnio edytowany przez Seraphin (2011-01-26 15:10:12)