Forum dla twórców - pisarzy, rysowników, poetów, fanów fantasy, RPG, sztuki i kultury.

Czytacie to na własną odpowiedzialność ;P
Jako, że całość jest dość długa to będę wrzucać kawałkami. Chyba, że się nie spodoba, wtedy nie będę wrzucać wcale

"Zapomniany bohater"


Stanąłem na górce i spojrzałem w dół. Przede mną rozpościerał się olbrzymi cmentarz. Były tam setki, może tysiące grobów. Każdy z nich to jedna śmierć, jeden wspaniały człowiek, który kiedyś żył… Który był jak ja, lub ty. Każdy grób to setki godzin płaczu i łkania. Każdy grób to litry wylanych łez. To wielka tragedia dla kilku, czasem kilkunastu osób. Teraz pozostały tylko zniszczone pomniki i umierające powoli wspomnienia.
Stałem tak i patrzyłem. W dole było zupełnie pusto. Jedyny odgłos wydawał wiatr. Wydawało się, że mówi: „twój kres też nadejdzie”. Pożółkłe liście spadały z każdym podmuchem wiatru na szare płyty, pokrywając je kolorami jesieni.
Zamknąłem oczy. Nagle znalazłem się na środku jednej z wąskich, cmentarnych uliczek. Zacząłem rozglądać się boki. Powoli sunąłem przed siebie jak zjawa, czytając nazwiska pochowanych tu osób. Wielu z nich znałem. Do śmierci wielu z nich mogłem się przyczynić. Wielu już nigdy nie dane mi będzie poznać.
Wydawało mi się, że kątem oka złapałem jakiś ruch. Szybko się obejrzałem, nikogo tam nie było. Wszystko wokoło mnie było martwe i nieruchome. Wiatr zamilkł, liście przestały opadać z drzew. Byłem sam, samotny wśród tylu znajomych.
Otworzyłem oczy i znów byłem tu, na górze, a przede mną rozpościerał się olbrzymi cmentarz. Wejścia do niego strzegła wielka, ozdobna, stara brama. Kiedyś były wyryte na niej jakieś słowa, czas jednak zatarł je tak, że nie można było odczytać ani jednego.
„Odejdź stąd. To miejsce jest dla żywych” szumiał wiatr.
Stałem jeszcze przez chwilę myśląc o tych, którzy są wśród nas, oraz o tych, którzy już odeszli. Potem odszedłem.

***

Ziemia, świat, na którym przyszło nam żyć. Choć mieszkamy na niej od tak dawna, wciąż tak mało o niej wiemy. Codziennie odkrywamy nowe miejsca, rośliny, zwierzęta, oraz samych siebie, jeden z elementów naszej planety. Przynajmniej dla nas. A wszystko to, by osiągnąć jeden cel: przetrwać. Kiedyś odkryliśmy ogień, nie tak dawno temu lekarstwa na choroby, które nas dziesiątkowały, dziś myślimy o skolonizowaniu nowej planety. Ale co będzie jutro?

***

Naukowcy mówią, że nic w przyrodzie nie ginie... Najwyżej zmienia właściciela. Na przykład zgubiona temperówka, czy urwany guzik od koszuli. Gdy człowiek umiera, jego ciało rozkłada się i, o ile nie znajduje się w dobrze wykonanej trumnie, użyźnia glebę i daje pożywienie dla robaków...

***

Idę przez ciemną ulice. Jest późny wieczór. Patrzę na siebie, patrzę jak wracam z jakiś zajęć. Sam. Tak przynajmniej myślę. Chce być już w domu. Bezpiecznym i ciepłym. Ulica, którą idę nie ma najlepszej sławy. Jednak to najkrótsza droga. Wokół stoją szare, przygnębiające kamienice. Na ulicy nie pali się nawet jedna latarnia. Nie znaczy to, że ich nie ma. Wręcz przeciwnie. Jednak żarówki przepaliły się już dawno, a nikt nie zadał sobie trudu ich wymiany. Przeszedłem przez ulice i skręciłem w lewo. Nad moją głową świecił księżyc. Była pełnia. Przez ulice przejechał jakiś samochód. Nawet nie chciało mi się dokładnie mu przyglądać. Światło padające z jego reflektorów, oślepiło mnie, zmusiło do zamknięcia oczu. Gdy odjechał znowu zrobiło się cicho. Tak cicho, że słychać było myszy grzebiące w pobliskim śmietniku. Zupełnie jakby w okolicy wybuchł ostatnio kataklizm, który wygnał stąd ludzi. Tezę tą potwierdzała także walące się już kamienica. Wokoło znowu zrobiło się ciemno, a moje oczy znowu musiały przyzwyczajać się do panujących tu mroków. Na chwilę przystanąłem, po czym ruszyłem dalej.
Znowu skręciłem, tym razem w prawo. W oddali widziałem już światła latarni i wieżowce. Wyobrażałem sobie ten jeden, w którym mieszkam. Tak. Pamiętam to uczucie ulgi, która napełniła mnie gdy pomyślałem o czekającym na mnie wygodnym, miękkim łóżku. W oddali usłyszałem jakiś dźwięk. Najpierw cichy, z czasem narastający.

***

...Nic w przyrodzie nie ginie. A co z rzeczami, których nie można zobaczyć, dotknąć, poczuć? Człowiek przez całe życie się uczy, zdobywa nowe umiejętności, doświadczenia. Gdzie podziewa się to wszystko, gdy umieramy? A pamięć? Chwile, o których chcemy zapomnieć i te szczęśliwe, na których wspomnienie łezka pojawia nam się w kącikach oczu, a nieopanowany uśmiech wpełza na nasze usta? Jeżeli nic w przyrodzie nie ginie one też muszą trwać dalej. Tylko gdzie?

***

Po paru sekundach dźwięk stał się już rozpoznawalny. Wydawały go przynajmniej dwa samochody. Pamiętam, że nie przejąłem się nimi. Gdybym wtedy wiedział to, co teraz...
Szedłem dalej, a pojazdy coraz bardziej się zbliżały. A ja byłem coraz bliżej domu. Widziałem już nawet moje okno, za którym czekało na mnie wygodne i miękkie łóżko. Było nie dalej niż trzysta metrów ode mnie. Wtedy podjechał samochód. Zatrzymał się przede mną z piskiem opon zagradzając mi drogę. Ze zdziwienia aż osłupiałem. Gdy tylko samochód stanął, ktoś wysiadł od strony pasażera. Było ciemno. Nie zauważyłem jego twarzy. Wymierzył do mnie z jakiejś broni. Ze strachu nie mogłem się ruszyć.
- Stój! – Zawołał i wymierzył prosto we mnie.
Wtedy podjechał drugi samochód. Zatrzymał się przy tamtym. Kierowca otworzył drzwi i... Jedyne co zauważyłem to broń. Najprawdopodobniej pistolet. Oczekiwałem czegoś w stylu „dawaj portfel!”. Postać z samochodu miała jednak inne plany. Wycelowała i wystrzeliła. Upadłem. Poczułem uderzenie o beton. Chwilę potem zdałem sobie sprawę, że leżę w powiększającej się z każdą sekundą kałuży krwi. Z każdym uderzeniem serca było jej coraz więcej. Nie wiedziałem, co się dzieję, niczego nie czułem. Niczego prócz strachu. Nie mogło do mnie dojść, że umieram. 
Jak przez mgłę usłyszałem jeszcze kłótnie dwóch osób. Obraz przed oczami stawał się coraz mniej ostry. Słuch zanikał. Ostatnią rzeczą, którą zobaczyłem była rozwalona kamienica nad moją głową i księżyc z pełni. Ogromny, przesłaniający całe niebo, cały świat. Potem było mi już wszystko jedno. Zobojętniałem, zamknąłem oczy. Dalej była już tylko ciemność

***

Z tego co się działo później pamiętam tylko wyrywki. Jak zdjęcia, powracają do mnie od czasu do czasu. Wizje, których prawdziwości nie mogę być pewien. Leżałem sobie jakby nigdy nic, a w oddali słyszałem znajome dźwięki. Jednak jestem pewien, że coś zdarzyło się jeszcze przed tym. Pamiętam... jakieś odgłosy, lęk, zdziwienie. Wydaje mi się, że wtedy jeszcze pamiętałem. I choć nie mogłem niczego zobaczyć, czy poczuć, gdy próbowałem coś powiedzieć, uzyskiwałem tylko płacz
i bezwładny krzyk. Odgłosy, które do mnie dochodziły były przytłumione. A potem otworzyłem oczy, zobaczyłem światło i zapomniałem.

***

CDN najwcześniej za tydzień.